စံပယ္ပြင့္ေပမယ့္၊
စံပယ္ႏွင့္ မတန္သူပါခင္။
မဆင္ရဲသူမို႔၊
ရင္ထဲမွာ တိတ္တခိုးနဲ႔၊
ျမတ္ႏိုးခံုမင္။
အပင္ကိုပ်ိ ဳ းသူမို႔၊
ျမတ္ႏိုးလွ်င္ ပန္ဆင္ထိုက္ေပမယ့္၊
ပန္လိုက္လွ်င္ နံ႔သာခိုးသူလို႔၊
ယိုးစြပ္ကာ စြဲခ်က္တင္၊
ပတ္ဝန္းက်င္ ဆိုမွာေပါ့။
သည္ေတာ့ကြယ္ စံပယ္ႏွစ္၊
ပန္းခ်စ္သူ အဆင္ခက္ၿပီမို႔၊
ပင္ထက္မွာ အလွဆင့္ကာ၊
(စံပယ္ရယ္ …) ပြင့္လိုက္ပါေတာ့။ ။
ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း)
No comments:
Post a Comment